Het schrift omklem ik met mijn vingers. Ruim twee decennia raakte ik het niet aan, vandaag las ik mijn zestienjarige getob in één keer door.
Zoenen, jongens, ruzies met mijn ouders, ik was het vergeten. Maar wat zich onmiddellijk weer achter mijn borstkas nestelt, is het gevoel van sociale onbeholpenheid.
Lees de hele column hier op de Paroolsite.
Geef een antwoord